همیشه صدا و سیما مورد انتقاد مردم، دولت، حاکمیت و حتی خود کارگزاران صدا و سیما بوده و قطعاً زمانی نخواهد رسید که صدا و سیما بتواند جامع تمام سلایق باشد. اگر تمام این حواشی را کنار بگذاریم، دوره خوبی در صدا وسیما آغاز شده و این نشان دهنده آن است که ریاست صدا و سیما توانسته تا حدی افسار این مرکب لجام گسیخته را در دست گیرد و لازمه آن این بود که به این درک برسیم که صدا و سیما متعلق به همه مردم است و همانطور که مردم دسته بندی ها و صف بندی‌های مختلفی در زمینه های متنوع سیاسی یا اجتماعی دارند، صدا و سیما نیز باید بدست همین مردم بچرخد. صدا و سیما نمیتواند بدست بخش خصوصی بیافتد زیرا اصولاً فساد مقولۀ رسانه و هنر به ورود دلالان و کاسبان بازاری است. از طرفی صدا و سیمای دولتی نیز نمیتواند خود را هم‌پای رسانه‌های رقیب به مردم برساند. صدا و سیمای مردمی است که باید مورد توجه قرار گیرد و تولیدات خود مردم برای مردم ارائه شود. جشنواره مردمی فیلم عمار یکی از نمونه های آزمایشی و موفقی بود که با همین رویکرد مورد آزمون قرار گرفت و مشاهده شد که رشد چشمگیر و بیشتری نسبت به سینمای دولتی و حمایتی داشته و دارد.

شبکه سوم سیما نیز یکی از موفقیت های جدید صدا و سیماست که توانسته بار عظیمی از آمار جذب مخاطب را به خود اختصاص دهد. اینکه برنامه هایی با محوریت اندیشه و جامعه مورد توجه کارگزاران آن قرار گرفته نشان دهنده این است که میل به تغییر هنوز در صدا و سیما هست و کم کم عمر برنامه های کاغذی و فیک رو به پایان است. بدون توقف و حالا خورشید برنامه های جالب و جذابی است که توانسته دوباره عمر تازه ای به صدا و سیما بدهد. البته موفقیت دیگر صدا و سیما نیز آن است که میدان را برای همه باز کرده. چه رشیدپور حامی دولت و چه علی زکریایی مخالف دولت و چه پیام فضلی نژاد میتوانند براحتی در صدا و سیما برنامه بگیرند. حتی فضا برای جامعه نخبگانی و دانشجویی باز تر میشود تا رائفی پور نیز بتواند آزادانه نظرات خود را در قالب یک برنامه تلویزیونی بزودی ارائه دهد. شوکران براحتی مسائل خاص حکومتی را مطرح میکند و آزادانه اجازه میدهد تا اندیشمندان حتی کراواتی در آنتن جمهوری اسلامی حضور یابند و صراحتاً جامعه مدنی و حکومت را نقد کنند.

                آنچه برمی‌آید اینست که صدا و سیما به نقاط ضعف خود پی برده و در صدد اصلاح آن برآمده و بنظر میرسد مقصدی که برای خویش انتخاب کرده همان مقصدی است که انقلاب اسلامی از آن توقع داشته است؛ رسانه ای بی‌طرف با حضور همه اقشار جامعه و همه سلایق. اما تنها یک چیز رسیدن به این مقصد را تهدید میکند؛ وابستگی اقتصادی صدا و سیما به دولت بزرگترین تهدیدی است که گاهی ممکن است دموکراسی را به خطر بیاندازد. حتی تا جاییکه رییس جمهور یک کشور در مستند انتخاباتی خود تلویحاً صدا و سیما را جناحی دانسته و آن را با خنده تهدید کند.